Im dalej idę w „Choujina”, tym mam większe wrażenie, że seria to taka piaskownica, w której autor bawi się tym, co sam najbardziej lubi i ceni. Takie popkulturowe pomieszanie z poplątaniem, gdzie szkielet w postaci typowej dla siebie fabuły rodem z „Tokyo Ghoula”, ale nieco odświeżonej i wykręconej, obudowany został mięśniami, tłuszczem, skórą i całą resztą detali czerpanymi z każdego możliwego źródła: filmów, seriali, gier i komiksów. No i to widać w serii, ale nadal naprawdę przyjemnie się to wszystko czyta.