Znakomita historia łacząca w sobie elementy składowe atmosfery "Predatora" i "Czasu Apokalipsy". Sugestywna atmosfera osaczenia odwołująca sie do pierwotnych lęków i koszmarów.

Komiks zapowiadał się na intrygująca historię, ale okazał się miałką opowieścią o kilku żołnierzach, w której poza miejscem akcji nie ma nic oryginalnego a tym bardziej zaskakującego. Rysunki są również przeciętne, co przy tak dużych kadrach sprawia, że nie ma na czym zawiesić oka i czyta się dość szybko pomimo ponad dwustu stron.

Akcja albumu przenosi czytelnika do ogarniętej szaleństwem wojny kolonialnej Gwinei roku 1972. Śledzimy tu losy grupy portugalskich żołnierzy, którzy wyruszyli na tajną operację do Senegalu. Samo zadanie wydaje się dosyć proste: przeprowadzić rozpoznanie bazy rebeliantów unikając kontaktu z wrogiem i bezpiecznie wrócić. Na dodatek każdy z członków grupy to bardzo doświadczony żołnierz. Nawet ktoś taki ma jednak chwile intensywnej słabości. Kiedy ogarnia ich zmęczenie i dopada przytłaczający stres, zaczynają się dziać prawdziwe koszmary, gdzie trudno jest odróżnić rzeczywistość od paranoi. Sam zarys historii jasno pokazuje, że nie mamy tu do czynienia z typowym horrorem, gdzie tytułowe Wampiry czyhają na swoje ofiary. Filipe Melo jako doświadczony gawędziarz od samego początku stara się pokazać, że tak naprawdę krwiożerczy potwór kryje się w każdym z nas. Mamy więc tu do czynienia z mocną wojenną historią, w której panuje mroczny i ciężki klimat nasilany przez kolejne obserwowane wydarzenia. Nie ma tu jasno zaznaczonej dobrej i złej strony. Wszyscy bowiem są tu jednocześnie sprawcami i ofiarami, z których dżungla potrafi wyciągnąć najgorsze i najgłębiej skrywane demony. Każdy z bohaterów albumu to człowiek skrywający wiele sekretów, borykający się z dramatami swojej przeszłości, który nie może się pogodzić z tym, co robił i czego był świadkiem. Bardzo ważną rolę w komiksie odgrywa więc tu psychologia postaci. Twórca dość wyraźnie inspiruje się takimi hitami jak Czas apokalipsy czy Pluton, dodając do tego coś od siebie. Wszystko to brzmi wspaniale i mocno angażująco. Niestety z każdą przeczytaną stroną zachwyt tytułem zaczyna zauważalnie niknąć. Scenarzysta, zamiast rozwijać postępujące szaleństwo bohaterów i mocniej skupić się na ich zwichrowanej psychice, w pewnym momencie zaczyna uwypuklać i przesuwać na pierwszy plan krwawą akcję. Prowadzi to do tego, że w kilku momentach można odnieść wrażenia obcowania z wojennym slasherem, przy którym nie trzeba specjalnie wysilać szarych komórek. ...